عقد عاریه یکی از انواع عقود معین است؛ یعنی عقدی است که قانون گذار نام و قواعد آن را در قانون تشریح کرده است؛ مانند عقد بیع، قرارداد اجاره، عقد ودیعه، عقد هبه، عقد رهن و … . عقد عاریه اگرچه اغلب با عقد قرض یکی گرفته می شود؛ تفاوت های ظریفی با عقد قرض که در ادامه به آن ها می پردازیم.

تعریف عقد عاریه

طبق ماده 635 قانون مدنی: " عاریه عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین به طرف دیگر اجازه می دهد که از عین مال او مجاناْ منتفع شود. عاریه دهنده را معیر و عاریه گیرنده را مستعیر گویند. " با توجه به این ماده، عاریه قراردادی است بین عاریه دهنده (معیر) و عاریه گیرنده (مستعیر) که به موجب آن معیر به مستعیر اجازه می دهد از مال او به طور رایگان استفاده نماید.

عقد قرض شرایط آن

عقد قرض توافقی است که به موجب آن یکی از طرفین، مقدار معینی از مال خودش را به طرف دیگر تملیک می‌کند و طرف دوم تعهد می‌دهد که مانند همان مال را از لحاظ مقدار، جنس و خصوصیات، در تاریخ معین، به او بر‌گرداند و در صورتی که نتواند مثل آن مال را پس بدهد، قیمت آن مال را در همان تاریخ بپردازد. عقد قرض طبق مواد ۶۴۸ تا ۶۵۲ قانون مدنی، از عقود معین است که به مانند سایر عقود معوض، دارای دو طرف می باشد که یکی مُقرِض (قرض دهنده) و دیگری مُقتَرض (قرض گیرنده) نامیده می شوند.