از جمله شرایط طرفین قرارداد داشتن اهلیت جهت انجام معامله و انعقاد قرارداد است.

اهلیت، به معنای شایستگی و امکان دارا شدن حق یا اجرای آن است. اهلیت در قانون مدنی ایران، به دو گروه اهلیت تمتع و استیفا تقسیم می شود. اهلیت تمتع به معنای شایستگی و توانایی فرد برای دارا شدن حق است که از بدو تولد تا پایان عمر تمامی انسان ها وجود دارد و اهلیت استیفا به معنای شایستگی و توانایی برای اجرای حق است. اگرچه تقریباً کل افراد جامعه اهلیت لازم برای استیفا و بهره مندی از حق را در طول زندگی دارا می باشند؛ ولی گروهی از افراد، اهلیت لازم جهت اجرای حق را ندارند که قانون آن ها را محجور می نامد. افرادد محجور از تصرف در اموال و حقوق مالی و بعضاً حقوق غیرمالی خود منع شده اند که ممکن است دلیل آن نرسیدن به سن قانونی یا زوال عقل و عدم رشد باشد. هدف قانون گذار از ایجاد این گروه حمایت از آن ها در تصرفات مالی و غیرمالی شان است.